Στα κακοτράχαλα τα βουνά με το σουραύλι και το ζουρνά

πάνω στην πέτρα την αγιασμένη χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.

Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.

Δική τους είναι μια φλούδα γης μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς

για να γλιτώσουν αυτή τη φλούδα απ’ το τσακάλι και την αρκούδα.

Δες πώς χορεύει ο Νικηταράς κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.

Από την Ήπειρο στο Μοριά κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά

το πανηγύρι κρατάει χρόνια στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια.

Κριτής κι αφέντης είν’ ο Θεός και δραγουμάνος του ο λαός.