Γιατί δεν θέλουν να σωθούν παιδί μου...

Φύγαμε από τα χριστούγεννα και με μία στάση στην γιορτή του αγίου Βασιλείου, τρέχουμε προς τα άγια Θεοφάνεια.

Εκεί δεσπόζει το πρόσωπο του Ιωάννη του Προδρόμου, πού βροντοφωνάζει: Μετάνοια! Μετάνοια, φωνάζει και ο ίδιος ο Χριστός όταν πρωτοβγαίνει στην Γαλιλαία για το κήρυγμα της βασιλείας του Θεού! 

Εμείς δεν θέλουμε μετάνοια. Δεν θέλουμε επιστροφή στον Θεό και τις πνευματικές μας καταβολές. Δεν διψάμε για την σωτηρία μας. Ακούμε μετάνοια και ο νούς μας πάει, σε δυσάρεστες καταθλιπτικές καταστάσεις, σε αδιακρισίες ιεροκηρύκων, φόβητρα και ηθικολογίες. Δεν μπορούμε να συλλάβουμε το μέγεθος και την χαρά αυτής της επιλογής, της μόνης επιλογής πού μας έμεινε. Να ξαναγυρίσουμε στον αιώνιο Πατέρα μας και στον τρόπο ύπαρξης πού Αυτός ετοιμάζει για μας.

 Είναι τόσο αποπνικτική και ασφυκτική και αυτή η φιλολογία της μεταμέλειας όπως κατάντησε, πού δεν γνωρίζουμε πλέον τί σημαίνει Μετάνοια και ποιά τα οφέλη της.

Όλοι μιλάνε για εναλλακτικό τρόπο ζωής, ψάχνουνε σημεία και αποκούμπια, ανιχνεύουν τον δρόμο τον ορθό πού βγάζει στην λύτρωση της ύπαρξης τους, μέσα σε έναν σκοτεινό κόσμο πού παντού αδιέξοδα, ψέμα, ασφυξία. Και κανείς δεν αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα να παραδοθεί στην άβυσσο του Θεού. 

Φοβόμαστε τον Θεό, δεν θέλουμε την σωτηρία. Σήμερα ο άνθρωπος υποκλίνεται με σεβασμό και με μια αγάπη βδελυρή στην θεοποίηση των παθών, σε ανθρώπους πού καθοδηγούνται από τις ορμές τους, από τα αρχαία βδελυρά ένστιχτα πού πλασάρονται σαν καινά και νέα και όλοι βδελύσσονται Αυτόν πού είναι η μόνη οδός και αλήθεια. Εξαχρείωση. Εξαχρείωση όχι στο ήθος και στους θεσμούς απλά. Ποτέ οι κοινωνίες άλλωστε δεν ήταν κοινωνίες αγίων. Εξαχρείωση της ύπαρξης. Κατάντια. Δολοφονικές στάσεις και τάσεις.Υποβάθμιση πιό κάτω από το ζώο.

Κάποτε ένας χριστιανός, με τραγική θλίψη, φόβο και καημό ρώτησε έναν γέροντα: Μα γιατί , γιατί πάτερ μου δεν σώζονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί δεν θέλουν τον Θεό; Για να λάβει την απάντηση: Γιατί δεν θέλουν να σωθούν παιδί μου...