Ζούμε σε μια εποχή, όπου νέες προκλήσεις και καινά φαινόμενα ζητούν την
αντιμετώπιση τους από μέρους της εκκλησίας.Νέα δεδομένα προκύπτουν στις
ανθρώπινες σχέσεις και τις κοινωνίες μας και η εκκλησία πρέπει να βρει
άμεσες απαντήσεις και τρόπους διαχείρισης τους, τέτοιες πού να είναι
πάντα σωτηριολογικές για τους ανθρώπους, μην ξεφεύγοντας όμως από την
παράδοση και την αλήθεια της. Σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχει τίποτα
χειρότερο και καταστροφικότερο από την βιασύνη και από τον εκβιασμό
γνώμης και απόφασης. Η παράδοση της εκκλησίας είναι κάτι πού ωριμάζει
και εξελίσσεται στον δικό της χρόνο.Δεν πρέπει να ορίζεται από τα
γεγονότα και τον καταιγιστικό τους ρου. Σήμερα αν κάτι ισχύει, αύριο
ανατρέπεται και όλα κινούνται γρήγορα. Καταλαβαίνετε νομίζω πώς αν μπεί η
εκκλησία στην διαδικασία του τροχού, σχετικοποιείται άμεσα και ο
χαρακτήρας και ο ρόλος της. Μετα φειδούς και σύνεσης πρέπει να
αποφασίζει και να στέκεται απέναντι στις προκλήσεις. Πρέπει να απομείνει
κάτι να κρατιέται συνετό και φρόνιμο σε αυτό το πνευματοκοινωνικό
αλαλούμ πού ζούμε.
Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος άνθρωπος επιλέξει την
αποτέφρωση ή όχι.Αν μπορεί να έχει αυτό το δικαίωμα επιλογής, ας το έχει
και πρέπει να το έχει.Συνήθως μεταθέτουμε το κέντρο ουσίας σε άλλα
πράγματα και όχι στο ουσιαστικό πρόβλημα. Το καίριο για μένα επί του
θέματος είναι να σεβαστούν κάποιοι και τα ταφικά έθιμα της εκκλησίας και
να αφήσουν την εκκλησία να διαχειριστεί όπως νομίζει και όπως και αυτή
έχει το δικαίωμα, την δυνατότητα ή όχι εκκλησιαστικής κηδείας
αυτών των ανθρώπων. Όπως ο άλλος έχει ανοιχτό δικαίωμα στην αποτέφρωση,
έχει και η Εκκλησία δικαίωμα αναφαιρετο στην επιλογή ή όχι θρησκευτικής
κηδείας. Και δεν μπορεί κανένας να της κουνήσει το δάχτυλο ή να ζητά να
χειραγωγεί την διαχείριση των εθίμων και της διακριτικής ευχέρειας της
με εύκολες ηθικολογίες και αγαπολογίες του μισού κιλού. Η Εκκλησία
είναι εδώ στον κόσμο για να διορθώνει και όχι να την διορθώνουν. Αυτό
δεν έχουν καταλάβει πολλοί. Και ακόμα και αυτοί πού είναι εκτός
εκκλησίας και δεν αναγνωρίζουν τον καίριο λόγο της και ούτε είναι
υποχρεωμένοι να πιστεύουν στον χαρακτήρα και τον ρόλο της, τουλάχιστον
πρέπει να σωπάσουν και να την αφήσουν να διαχειρίζεται τα του οίκου της,
χωρίς να έχουν δικαίωμα στην κριτική, αφού η εκκλησία δεν είναι κάτι
πού τους αφορά και δεν τους ανήκει σαν πραγματικότητα.Τέρμα οι
απαιτήσεις από την Εκκλησία.Είναι χοντρή υποκρισία να ζητάς πράγματα από
κάποιον πού είναι εξοβελισμένος από την ζωή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου