Τῇ ΣΤ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ δικαίου καὶ πολυάθλου Προφήτου Ἰώβ.

Aγίου Διαδόχου Φωτικής

ΟΠΩΣ το κερί, αν δεν ζεσταθεί και μαλαχθεί πολύ, δεν μπορεί να δεχθεί τη σφραγίδα πού βάζουμε πάνω του, έτσι και ο άνθρωπος, αν δεν δοκιμαστεί με κόπους και ασθένειες, δεν μπορεί να δεχθεί τη σφραγίδα της αρετής του Θεού. Γι’ αυτό και ο Κύριος λέει στον θεσπέσιο Παύλο: “Αρκεί σοι η χάρις μου η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται” (Β’ Κορ. 12:9). Μα και ο ίδιος ο Παύλος καυχιέται με τα εξής λόγια: “Ήδιστα ούν μάλλον καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου, ινα επισκηνώση επ’ εμέ η δύναμις του Χριστού” (ο.π.). και αυτός μεν, λέγοντας “ασθένειες”, εννοεί τις επιθέσεις των εχθρών του Σταυρού του Χριστού, πού συνεχώς γίνονταν και σ’ αυτόν και σ’ όλους τούς τότε αγίους, για να μην υπερηφανεύονται, όπως λέει ο ίδιος, εξαιτίας των υπερβολικών αποκαλύψεων (Β’ Κορ. 12:7), αλλά μάλλον να μένουν με την ταπείνωση στην κατάσταση της τελειότητος, και με τούς συχνούς εξευτελισμούς να διατηρούν τη δωρεά του Θεού με οσιότητα.

..Πρέπει να δοκιμάζονται οι αγωνιστές της ευσέβειας για να δεχθούν μέσα στις καρδιές τους, με την πολλή ταπείνωση, τη σφραγίδα του θείου κάλλους, σύμφωνα με τον άγιο πού λέει: “Έσημειώθη έφ’ ημάς το φως του πρόσωπου Σου, Κύριε” (Ψαλμ. 4:7).

Πρέπει λοιπόν με ευχαριστία να υπομένουμε το θέλημα του Κυρίου.

***

Ο Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα δίδασκε στα πνευματικά του παιδιά την ταπείνωση και την υπομονή, περισσότερο από όλες τις αρετές: Οι δοκιμασίες του Ιώβ είναι νόμος για κάθε άνθρωπο. Όταν είναι πλούσιος, επιφανής κι επιτυχημένος, ο Θεός δεν συνομιλεί μαζί του. Όταν είναι πάνω σ’ ένα σωρό κοπριά, εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, τότε εμφανίζεται ο Θεός και συνομιλεί μαζί του και αυτός μόνο ακούει και κράζει: «Κύριε, ελέησε με»!

Η Ναταλία Β. θυμάται πώς ο στάρετς Νεκτάριος έλεγε:

– Προσευχήσου και η προσευχή θα σε διδάξει τα πάντα.

Αυτή είναι η εντολή μου σε σένα• πάντοτε, παντού και κατά την διάρκεια κάθε δραστηριότητος να λες, «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με την αμαρτωλή». Να προσεύχεσαι εκ βαθέων, η δύναμη της προσευχής δεν βρίσκεται στα πολλά λόγια, αλλά στους εκ βαθέων και ειλικρινείς αναστεναγμούς.

***

Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ: Όταν η ζωή γεμίζει από μόχθους αναδεύει μέσα στον άνθρωπο το αίσθημα πως βαραίνει πάνω του η κατάρα και η οργή του Θεού. Όταν όμως περάσουν αυτές οι δοκιμασίες, τότε θα δει πως η θαυμαστή πρόνοια του Θεού τον φύλαγε προσεκτικά σ’ όλες τις πτυχές της ζωής του. Χιλιόχρονη πείρα, που παραδίνεται από γενιά σε γενιά, λέει πως όταν ο Θεός δει την πίστη της ψυχής του αγωνιστή γι’ Αυτόν, όπως είδε την πίστη του Ιώβ, τότε τον οδηγεί σε αβύσσους και ύψη πού είναι απρόσιτα σ’ άλλους.

Να πιστεύετε ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού για σας, παρά τις όποιες θλίψεις και τους κόπους. Μη σκέπτεστε ότι υπάρχει κάποιο λάθος … Εκείνο που τώρα υπομένετε θα σας καταλογισθεί ως μαρτύριο.

Μια υπομονετική στάση σε κάθε δοκιμασία κάνει την αναγεννημένη ψυχή να κατανοεί την «άνωθεν σοφίαν».

iconandlight

Η υπομονή είναι δώρο για την βρεφική μας πίστη

Την υπομονήν Ιωβ ηκούσατε... 

Με την ευκαιρία της μνήμης του δικαίου Ιώβ μακαρίζουμε την εν Χριστώ υπομονή. Η υπομονή είναι το δώρο εκείνο του Θεού πού δίνεται στους ανθρώπους εκείνους πού βιώνουν την αγία καλή πίστη(εμπιστοσύνη στον Θεό). 

Οι καλοί μας αρχαίοι μακάριζαν ως σοφό τον άνθρωπο εκείνο πού έδειχνε ακριβώς την ίδια ψυχραιμία και αξιοπρέπεια μπροστά στα κακά και τα καλά της ζωής. Κάνοντας ένα βήμα παραπάνω η Εκκλησία μιλάει για τους ανθρώπους εκείνους πού έχουν παραθέσει από πριν όλη τους την ζωή στον Θεό και σε αυτά πού παραχωρεί, με βρεφική συγκινητική απλότητα και εμπιστοσύνη. 

Η υπομονή δεν είναι κατόρθωμα ανήκον σε εμάς. Δωρίζεται όταν μπροστά σε μια δοκιμασία η ταπεινή καρδιά δεν παύει να δοξολογεί φανερά και νοερά τον Κύριο της λατρείας της και ανταμοίβεται, ανδρίζεται, δοξάζεται. 

Έτσι και ο Ιώβ, ενώ έφτασε στην έσχατη θλίψη δεν βλασφήμησε αλλά δέχτηκε τα δεινά με ευχαριστία και σιωπή.Γι αυτό όχι μόνο πληρώθηκε με υπομονή, αλλά ευλόγησεν ο Κύριος τα έσχατα Ιωβ υπερ τα πρώτα.

Πέρα από κάθε συζήτηση για θεοδικίες , παραχωρήσεις και δοκιμασίες Θεού, τονίζεται αυτή η αγία πίστη-εμπιστοσύνη. 

Ας την καλλιεργήσουμε σοφά από τώρα, ενώ ακόμα είναι αιθρία, γιατί ο χειμώνας παραμονεύει από στιγμή σε στιγμή, κρυμμένος μέσα στο δάσος του βίου μας. Ας μας βρεί πανέτοιμους και όχι αδύναμους προς απώλεια.

Ἀπαλλαγή κανένας Ἅγιος δέν ἐζήτησε ἀπό τόν Θεό, αλλά υπομονή!

Εγώ σας έχω πει ότι κάποτε με πλησίασε μια Γερόντισσα εκεί και λέει:
-Θέλω να εξομολογηθώ.

-Μα εγώ δεν εξομολογώ τους καλογήρους, θα εξομολογήσω καλογριές;

-Όχι, θέλω να πω τον λογισμό μου, λέει.

-Ε, πες τον λογισμό σου.
Αφού είπε κι εκείνη τα βάσανά της -γιατί πάντα βάσανα θα σου πει, δεν θα σου πει χαρές- λέει: «Είδα σαν ένα όραμα, ότι πάνω σ’ ένα βουναλάκι καθόντουσαν οι Πατριάρχαι Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Και λέω:

-Οι Πατριάρχαι είσαστε;

-Ναι, λένε, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ.

-Νά ‘ρθω κι εγώ εκεί;

-Έλα.

-Από πού νά ‘ρθω;

-Να, από ΄κει, απ’ τον δρόμο.

-Δεν βλέπω κανέναν δρόμο.

-Εκεί είναι, ψάξε να τον βρεις.

-Μα, δεν βλέπω δρόμο.

-Ψαξε, βρε ευλογημένη, ψάξε και θα τον βρεις.

-Μα, αυτός ο δρόμος είναι δεκαπέντε πόντους, πώς θα περάσω; Όλο αγριοπούρναρα και αγκάθια. Θα σχίσω τα φορέματά μου, θα ματώσω τα ποδάρια μου.

-Α, κι εμείς από ‘κει περάσαμε και ήρθαμε εδώ πάνω.»
Το πράγμα θέλει να πει ότι διά μέσου των θλίψεων, δια μέσου των στενοχωριών, διά μέσου του αίματος, ο άνθρωπος θ’ ανέβει στον ουρανό. Με αμεριμνία και με άνεση, με αυτοκίνητο δεν πάμε, πάτερ, στον Παράδεισο. Θα δώσεις αίμα, να πάρεις πνεύμα.

Έξω αυτή η Γερόντισσα, να πούμε, δεν αναφέρω τ’ όνομά της. Καρκίνο, εγχειρήσεις, τούτο, εκείνο, αυτό κι όμως προσευχομένη είδε την Παναγία στο θρόνο της. «Περάστε οι όσιοι», λέει. Όλοι οι όσιοι πέρασαν μπροστά σαν παρέλαση, στην Παναγία. «Περάστε οι μεγαλομάρτυρες».

Αυτή καθότανε εκεί, Γερόντισσα ήταν, Ηγουμένη. Και στο τέλος πήγε, έβαλε μετάνοια φίλησε το χέρι της Παναγίας, ήταν ένα βελούδο! Και η Παναγία της είπε: «Υπομονή, υπομονή, υπομονή», και ξύπνησε, να πούμε. Δηλαδή αν θέλεις να είσαι μαθήτρια και μαθητής του Χριστού, θ’ ανέβεις κι εσύ απάνω στο Σταυρό.

Απαλλαγή κανένας Άγιος δεν εζήτησε από τον Θεό. Υπομονή να χαρίσει. Αν κάνεις υπομονή θά ‘χεις και λιγάκι μισθό, αν θά ‘χεις απαλλαγή, δεν έχεις τίποτες, μισθό δεν έχεις...!



Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998)

Λαυσαϊκή ιστορία: Ο Ευλόγιος και ο ανάπηρος

Ο μακάριος Ευλόγιος, κεντρισμένος από τον θείο έρωτα, εγκατέλειψε τους κοσμικούς θορύβους, τις δόξες, την μόρφωση, τα πλούτη και ακολούθησε τον εξής δρόμο για την σωτηρία του: 

Βρἠκε στην αγορά της πόλεως έναν ανάπηρο χωρίς χέρια και πόδια. Αφού συλλογίσθηκε την δυστυχία του, προσευχήθηκε και έδωσε υπόσχεση στον Θεό: 

-Κύριε, στο όνομά Σου, παίρνω αυτόν τον σακάτη και τον περιποιούμαι μέχρι θανάτου, για να σωθώ μ' αυτήν την προσφορά. Χάρισέ μου υπομονή να τον υπηρετώ. 

Τον πλησίασε έπειτα και του είπε:

-Θέλεις να σε πάρω στο κελλί μου και να σε υπηρετώ; 

-Με πολλή χαρά, απάντησε εκείνος.

Τον πήρε λοιπόν ο Ευλόγιος στο κελλί του και τον φρόντιζε: Τον έτρεφε, τον έλπυζε, τον έντυνε, τον παρηγορούσε, τον περιέθαλπε. Με τις περιποιήσεις αυτές ο ανάπηρος υπέμεινε καρτερικά την κατάστασή του και αντιμετώπιζε τον Ευλόγιο  μ' ευγνωμοσύνη. Έπειρτα όμως από δεκαπέντε χρόνια, τον εκυρίευσε πνεύμα ακηδίας και εξεγέρθηκε εναντίον του. Άρχισε να τον περιλούζει με βρισιές και κοροϊδίες: 

-Παλιάνθρωπε, δραπέτη, έκλεψες ξένα χρήματα και θέλεις να σωθείς προσφέροντάς μου υπηρεσία. Πήγαινέ με πάλι στην πόλη, στην αγορά που με βρήκες. 

Ἀλλοτε απαιτούσε: 

-Θέλω κρέας. 

Του έφερνε ο Ευλόγιος κρέας, αλλά εκείνος δεν ησύχαζε. Φώναζε: 

-Δεν αναπαύομαι. Θέλω να βλέπω κόσμο. Θέλω να ξαναπάω στην αγορά. Πήγαινέ με εκεί που με βρήκες.

Απελπισμένος ο Ευλόγιος κατέφυγε στους γειτονικούς μοναχούς και τους λέει: 

-Τι να κάνω, που αυτός ο σακάτης με έχει φέρει σε απόγνωση; Να τον εγκαταλείψω; Έχω δώσει υπόσχεση στο Θεό και φοβάμαι. Να μην τον εγκαταλείψω; Μου έχει κάνει μαύρη τη ζωή. Δεν ξέρω λοιπόν τι να κάνω. 

Κι εκείνοι του λένε: 

-Εφ' όσον ζει ο Μ. Αντώνιος, τι ρωτάς εμάς; Πάρε τον σακάτη, πήγαινε στην σπηλιά του και ρώτησέ τον. Και ότι σου πει κάνε υπακοή, γιατί μιλάει ο Θεός με το στόμα του. 

Τους άκουσε, πήρε τον ανάπηρο και πήγε στον όσιο. Εκείνος τον χαιρέτησε με το όνομά του, ενώ δεν τον είχε ξαναδεί. Και τον ρώτησε: 

-Γιατί ήρθες εδώ; 

-Αυτός που σου αποκάλυψε το όνομά μου, απήντησε ο Ευλόγιος, θα σου αποκάλυψε και το πρόβλημά μου. 

-Γνωρίζω γιατί ήρθες! Αλλά πες το κι εσύ, για να το ακούσουν και οι αδελφοί που είναι εδώ. 

 -Βρήκα στην αγορά αυτόν τον σακάτη και έδωσα υπόσχεση στον Θεό να τον περιθάλψω, ώστε και εγώ να σωθώ μ' αυτόν και αυτός με εμένα. Επειδή όμως μετά από δεκαπέντε μ' έφερε σε μεγάλη δοκιμασία, σκέφθηκα να τον εγκαταλείψω. Γι' αυτό ήρθα στην οσιότητά σου. Να με συμβουλεύσεις τι πρέπει να κάνω. Και να προσευχηθείς για μένα, γιατί πολύ υποφέρω. 

Του λέει με σοβαρό ύφος ο όσιος: 

-Ώστε θέλεις να τον εγκαταλείψεις... Αυτός όμως που τον έπλασε δεν τον εγκαταλείπει. Αν εσύ τον εγκαταλείψεις, θα βάλει έναν καλύτερό σου να τον περιμαζέψει. 

Ο Ευλόγιος στα λόγια αυτά σιώπησε. Ο όσιος γύρισε τότε προς τον ανάπηρο και άρχισε να τον μαστιγώνει με την παιδαγωγική του γλώσσα: 

-Άθλιε, ανάξιε του ουρανού και της γης, δεν παύεις να θεομαχείς; Δεν ξέρεις ότι ο ίδιος ο Χριστός σε υπηρετεί; Πώς τολμάς να τα βάλεις με τον Χριστό; Στο όνομα του Χριστού δεν σε περιποιείται ο Ευλόγιος; 

Έπειτα τους πήρε και τους δύο και τους συμβούλευσε: 

-Πηγαίνετε και μη χωρισθείτε μεταξύ σας. Ο Θεός θα σας οικονομήσει. Σας ήρθε πειρασμός, γιατί και οι δύο βαδίζετε προς το τέλος των αγώνων σας και πρόκειται να βραβευθείτε με στεφάνια υπομονής. Μη λοιπόν χωρίσετε, και όταν θα έρθει ο άγγελος, να σας βρει στον τόπο της ασκήσεως σας. 

Συγκινημένοι εκείνοι με τα λόγια αυτά γύρισαν γρήγορα στο κελλί τους και συνέχισαν τον αγώνα τους. Και σε σαράντα ημέρες εκοιμήθη ο Ευλόγιος. Και σε άλλες τρεις εκοιμήθη και ο ανάπηρος.  

 

 

 

πηγή