Ν. Χριστιανόπουλος-Δημάς

Δημάς Παύλω δεσμίω εν Ρώμη χαίρειν
Είναι η τέταρτη φορά που επιχειρώ να σας γράψω,
μέσα σε τούτο το πολυθόρυβο μπαρ με το ράδιο να παίζει σουίγκ
και το κορίτσι να με κοιτάει παραξενεμένο.
Συχνά θυμούμαι την εν Χριστώ ζωή, τους αδελφούς εν Κυρίω,
με ταράζει η νοσταλγία, με διαλύει.
Ολοι με θεωρούν ευτυχισμένο καθώς με βλέπουν με το χακί,
το περίστροφο στα δεξιά, να βαδίζω γεμάτος αυτοπεποίθηση,
στη Μπόρα, στα θέατρα, στα ζαχαροπλαστεία, στα γυμναστήρια.
Ομως νιώθω καλά την τερηδόνα να προχωρεί.
Τί τα θέλετε, κύριε , τί τα θέλετε,
εμείς που γνωρίσαμε μικροί το Χριστό ζούμε τη θλίψη,
χάσμα γαρ μέγα εστήρικται μεταξύ ημών και υμών.
Οπου να γυρίσω με σκοτώνει το παράπονό σας:
Δημάς μ΄εγκατέλιπεν αγαπήσας τον νυν αιώνα.
Κι όμως νιώθω παράταιρος μέσα στον κόσμο αυτό,
σαν κλασική μουσική σε ταβέρνα.
Κι όταν ανοίγω το άλμπουμ με τα εικόνια που μας κάμναν
πλανόδιοι ζωγράφοι σ΄εξορμήσεις ιεραποστολικές,
δεν ξέρω αν θα ΄θελα να επιστρέψω, είναι τόσο οδυνηρή
η εποχή της φρόνησης, θα ΄θελα μόνο
να ξεριζώσω με τα χέρια μου τη μνήμη.
Τάχα θα βάλω πια τις χώρες μου σε κάποια τάξη;
Και πως μες στ΄αδιέξοδο έξοδο να ΄βρω;

Ντίνος Χριστιανόπουλος

από το blog Αναστάσιος